ارزش اقتصادی منابع جنگلی ایران

ارزش اقتصادی جنگل را نباید تنها با مقدار چوب سنجید. ارزشهای غیر قابل تقویم به پول(ارزش تفریحات، حفاظتی،...) در بیشتر مواقع بالاتر از ارزش تولیدات چوبی آن است. ولی واقعیت این است که اگر جنگلی از نظر تولید چوب در وضعیت مطلوبی باشد سایر ارزشهای جنگل هم بالاتر است.
سطح کل جنگلهای ایران ۴/ ۱۲ میلیون هکتار می‌باشد که در حدود ۶/ ۷٪ از سطــح کل کشور را می‌پوشاند که با توجه به جمعیت کشور در حال حاضر سهم هـر ایرانی ۲/ ۰ هکتار می‌باشد. این رقم با توجـه به سرانه جهــانی جنگــل که ۸/ ۰ درصدهکتار می‌باشد حاکی از فقر و کمبود شدید ایران در این زمینه می‌باشد. ایـران در بین ۵۶ کشور دارای جنگل در جهان مقــام چهــل و پنجم را دارا می‌باشد.
از دیدگاه اقتصادی جنگلهای ایران را به دو دسته تقسیم می کنند.
جنگلهای خزری(شمال) : از استارا تا گلیداغی در استان خراسان است به طول تقریبی 800 کیلومتر و عرض 30 کیلومتر . که حدود 9/1 هکتار مساحت دارند.
سایر جنگلها:جنگلهای بلوط غرب، جنگلهای پسته، ارس، گرمسیری
جنگلهای اخیر کمتر برای تولید چوب صنعتی مورد بهره برداری قرار می گیرند. از نظر اقتصادی جنگلهای شمال کشور از اهمیت ویژه ای برخوردار است و سایر جنگلها به خاطر شرایط بد جوی و مسائل اقتصادی ئ اجتماعی قابلیت تولید چوب را ندارند و هر چه سریعتر باید تحت پوشش طرحهای جنگل و مرتعداری قرار گرفته و از تخریب آنها جلوگیری شود.
مسلم است که جنگلداری در غرب کشور بیشتر یک مسئله اقتصادی اجتماعی است. و برنامه ریزی برای ایجاد اشتغال، تغییر نظام دامداری و کشاورزی و ایجاد صنایع می تواند جنگلهای غرب کشور را نجات دهد. در مورد جنگلهای پسته امکان پیوند پسته و تولید پسته و همچنین بهره برداری از صمغ آنها موجود است. ولی سایر جنگلهای کشور بیشتر جنبه حفاظتی دارند.
نواری بودن و کوهستانی بودن جنگلهای شمال هزینه های جاده سازی ، بهره برداریو حمل و نقل را به طوری افزایش می دهد که استقرار واحدهای بزرگ صنایع چوب را با مشکل مواجه می کند. بنابر این باید بین هزینه های حمل و نقل و بزرگی و کوچکی کارخانجات صنایع چوب تعادل ایجاد شود.
بعلت ترکیب گونه های موجود در جنگلهای شمال، 60درصد چوب حاصل از هر متر مکعب قابل استفاده در صنایع تخته فیبر، تخته خرده چوب و خمیرکاغذ بوده و 40% چوبی با کیفیت بالا می باشد و در صنایع تخته لایه، روکش و چوب بری بکار می آید. از اینرو بهتر است که واحدهای صنایع چوب متوسط و کوچک طراحی شوند که هزینه های حمل و نقل، استقرار آنها را با مشکل اقتصادی مواجه نکند و ایجاد صنایعی مثل چوکا با این عظمت کار اشتباهی است که تاکنون نتوانسته با ظرفیت اسمی خود کار کند.
این واحدها به صورت مجتمع های صنعتی طراحی شوند که بتوانند از چوبهای با کیفیت بالا و چوبهای هیزمی استفاده نمایند.