اقتصاد کلاسیک

به اندیشه اقتصادی اقتصاددانان از اواخر قرن هیجدهم و اوایل قرن نوزدهم در کشورهای سرمایه داری غربی اقتصاد کلاسیک می گویند که اولین آن ها آدام اسمیت می باشد. وی در سال 1776 کتاب معروف خود را تحت عنوان ثروت ملل منتشر ساخت که تا امروز به زبان های مختلف دنیا ترجمه شده است و هنوز مورد توجه و استناد اقتصاددانان می بشاد. آدام اسمیت را پایه گذار اقتصاد مدرن و اقتصاد کلاسیک می نامند. سایر اعضای مکتب اقتصاد کلاسیک عبارتند از : مالتوس، دیوید ریکاردو، جان استورات میل و جرمی بنتهام. این افراد معتقد بودند که رفتار اقتصادی افراد تابع نفع شخصی آنهاست و اگر بدون دخالت دولت در اقتصاد افراد دنبال کسب نفع شخصی خود اقام کنند، اقتصاد به تعال می رسد. اقتصاددانان کلاسیک معتقد به دست نامرئی هستند که اقتصاد را خودبه خود به تعادل می رساند. این دست نامرئی همان تعقیب نفع شخصی است که برای مصرف کننده رسیدن به حداکثر ارضاء خواست ها و نیازهایش و برای تولید کننده دستیابی به حداکثر سود ممکن می باشد.
کلاسیک ها معتقد بودند که تنها مکانیسم بازار آزاد یعنی عملکرد نیروهای مربوط به عرضه و تقاضا و برخورد این دو با هم است که سیاست های تثبیت کننده اقتصادی یعنی عوامل جلوگیری کننده از بیکاری و تورم را به وجود می آورد.
آنها همچنین عقیده داشتند که عوامل موثر بر رشد تولید اقتصاد یعنی پیشرفت، فن آوری، تشکیل سرماسه و رشد جمعیت (یعنی عواملی که در انتقال منحنی عرضه کل موثر هستند) تحت تأثیر کنترل های کوتاه مدت اقتصادی کلان قرار نمی گیرد. ولی سطح عمومی قیمت ها و تورم و ضد تورم تحت تأثیر سیاست های پولی قرار می گیرد و سیاست های مالی یعنی دستکاری در بودجه (بودجه = صورت درآمدها و مخارج دولت) نمی تواند بر اقتصاد اثر بگذارد.
اما کلاسیک های جدید که بر طرف عرضه تأکید دارند و نظریاتشان بر تئوری های کلاسیک استوار است در تأیید اثر سیاست مالی بر اقتصاد می گویند:
" نرخ مالیات می تواند بر عرضه ی کل اثر داشته باشد و نرخ مالیات بر درآمد اگر کاهش یابد عرضه کار و لذا عرضه ی کالا و از آنجا عرضه کل بالا می رود؛ بنابراین سیاست مالی بر عرضه ی کل اثر می گذارد.