بايدهايي براي ساخت ايراني آباد براي آيندگانمان

عدم ثبات سياسي در يك كشور بدترين بلا براي اقتصاد آن كشور است، رجوع به تاريخ اقتصادي كشورهاي توسعه يافته كنوني نشان مي دهد كه اين كشورها براي يك دوره ي بسيار طولاني از ثبات سياسي برخوردار بوده اند و كمتر درگير مسائل و مشكلات دروني شده اند. پس براي ايراني كه هر سي سال يك واقعه ي انقلابي در آن اتقاق افتاده است، تغيير كلي حاكميت بمثابه ي زهريست كه به كالبد اقتصاد تزريق مي شود. رد و ممانعت از هرگونه تغيير بنيادين بهترين كاريست كه مي توانيم براي رسيدن به قله هاي پيشرفت انجام دهيم .بهترين كار انجام اصلاحات است و نه تغيير حاكميت.
هرجا پيشرفتي در اقتصاد كشورها اتفاق افتاده است ناشي از اعتماد جامعه و مردم به دولتمردان و سياستمداران بوده است، تا وقتي كه مردم در اين انديشه باشند، سياستمدارانشان قابل اعتماد نيستند، نبايد انتظار بهشت شدن كشورشان را داشته باشند، چون مردم اكثريتند و دولتمردان اقليت، اقليت هيچگاه بدون كمك اكثريت قابليت تأثير فعال بر اقتصاد را ندارد. بايد به دولت ها اعتماد كرد و در هر صورتي به بهترين نحو به آن ها در اجراي برنامه هايشان كمك كرد، خواه اصولگرا باشند و خواه اصلاح طلب، به هر حال دولت همه مردم هستند و تأثير آن ها بر تمام اركان جامعه است. دولت و حكومت، حكومت همه مردم است، پس به زور هم كه شده به دولتمردان اعتماد كن.
در مورد نخبگان، دانشمندان، محققان و پژوهشگران هم يك منطق جبري وجود دارد، كسي كه نتواند خودش را با شرايط تثبيت شده ي يك كشور تطبيق بدهد و براي بهتر شدن جامعه اش تحقيق و پژوهش داشته باشد و بهانه ي نامطلوب بودن شرايط فعلي را بياورد يك ترسوي به تمام معناست. هرجا پيشرفتي در كشوري اتفاقي افتاده است در اثر تلاش فاعل كار بوده است و غلبه بر مشكلات. كسي كه ادعاي نخبگي و فرهيختگي مي كند، براي اثبات نظرش بايد مرد باشد و سعي كند به هرجا كه مي رسد به اصلاح امور و دادن ايده براي بهبود اوضاع بپردازد، نه اينكه مترصد فرصتي باشد كه براي دستيابي به حقوق بيشتر مردمش را رها كند و از اين اوضاع به ظاهر سخت بگريزد. مرد باش و بمان و كشورت را بساز يا بترس و بگريز و به بيگانه خدمت كن.