ویروس ایدز اقتصادی ایران (قسمت اول - تعریف ایدز اقتصادی)

ایدز اقتصادی چیست؟! یک بیماری از بیماری های اقتصاد ایران است که از ویروس اقتصادی دخالت کشورهای صنعتی مسلط در امور اقتصادی کشورهای تحت سلطه و جهان سومی به وجود می آید. این ویروس که به دنبال فعالیت های سیاسی و اقتصادی کشورهای صنعتی غربی به منظور فرافکنی مشکلبات اقتصادی ناشی از نظام سرمایه داری غربی به کشورهای جهان سوم و خریدن مواد اولیه ارزان از آن ها و جلوگیری از صنعتی شدن واقعی این کشورهاو فروش محصولات صنعتی و حتی کشاورزی خود به این کشورها و تبدیل این کشورها به بازار فروش محصولات گران خود، به وجود آمده است به گونه ای عمل می کند که سیستم دفاعی اقتصادی کشور تحت سلطه را از کار می اندازد و فلج می کند.
ایدز اقتصادی چگونه به وجود آمد؟
از نیمه دوم قرن هیجدهم که انقلاب صنعتی در غرب شروع گردید و در تمام دوره قرن نوزدهم و بیستم، نظام سرمایه داری صنعتی غرب بر آن شد تا چون دیو داستان های قدیم بر مردم کشورها حمله آورد و منابع آنان را ببلعد و موانع راه خود را نابود کند و روزبه روز بزرگتر شود و هرچه که بزرگتر شود، مواد خام بیشتر، خون بیشتر و کشتار بیشتر طلب کند. چرا که نظام اقتصادی سرمایه داری بر اساس به حداکثر رساندن سود و استثمار انسان از انسان و استعمار کهنه و نو از مناطق مختلف جهان قرار دارد، اگر هر روز انسان و سرزمین جدید را پیدا نکند باید بمیرد. لذا این دیو تنها از طریق آشامیدن خون اقتصادی انسان های جدید و چپاول و غارت سرزمین های نو می تواند مرگش را به تأخیر اندازد. همین خصلت به حداکثر رساندن سود است که نظام سرمایه داری غرب را امپریالیسم تبدیل کرده است. به بیان دیگر امپریالیسم یعنی جریانی که تنها از طریق جهانخواری می تواند مرگش را به تأخیر اندازد.
این قدرت در مسیر غارت منابعو منافع کشورها و مردم سایر سرزمین ها نه تنها با مقاومت انسان سرزمین های دیگر روبرو می شود بلکه خود نیز در تضاد با اجزای دیگرش درگیر مقاومت های درون جریانی می شود لذا مجبور است در دو جبهه بجنگد و نابود کند. اول جیهه انسان های نو در سرزمین های نو یا مردم کشورهای تحت سلطه غارت شده و دوم جبهه کشورهای سرمایه داری که خد اجزاء امپریالیسم را تشکیل می دهند.
بنابراین دیو خون آشام صنعتی یعنی امپریالیسم جهان تنها از طریق جنگ های تجاوزگرانه و کشتن انسان هاست که می تواند زنده بماند. به عبارت دیگر امپریالیسم به کمک مرگ انسان ها، مرگ خود را به عقب می اندازد. در طول قرن بیستم حدود هفتاد میلیون انسان در جنگ هایی که سرمایه داری صنعتی غرب مسئول پیدایش آنها بودند جان باختند و نزدیک به یکصد و سی میلیون نفر فلج و ناقص و معلول شدند. علاوه بر این دهها میلیون انسان در اتاق های گاز یا زیرشکنجه یا بر چوبه های اعدام از بین رفته اند. تنها حدود 350 هزار نفر کودک در قتل عام ویتنام جنوبی کشته شدند و 750 هزار نفر فلج و معلول زاییده جنگ ساخت آمریکا بود. در طول قرن بیستم، جنگهای اول و دوم جهانی، جنگ کره، جنگ ویتنام، جنگ لبنان و فلسطین، جنگ اعراب و اسراییل، جنگ بوسنی، جنگ ایران و عراق، جنگ افغانستان، جنگ چچن و جنگ عراق و ... همه و همه در همین راستا توضیح پذیر است.
در جریان آشامیدن خون اقتصادی توسط قدرت جهانخوار صنعتی غرب ویروس ایدز اقتصادی به بدن اقتصاد ایران منتقل شده و رشد و نمو نموده است که مهمترین کانال این انتقال برنامه های عمرانی دوره شاه و دورهی جمهوری می باشد که توسط صندوق بین المللی پول و کارشناسان خارجی و کارشناسان داخلی که خود به ایدز اقتصادی دچار بوده اند طراحی شده است.

امین بهمنی

ما نباید مشکلات خود را به دیگران ارتباط بدهیم.کشورهای توسعه یافته که مارا مجبور به فروش مواد اولیه مان نکرده اند.این از ضعف ماست که به جای کسب راههائی برای پیشرفت صنعت به این بپردازیم که آمریکا و امثالهم سعی در عقب ماندن ما دارند.

در خصوص اینکه کشورهای توسعه یافته باعث وابستگی اقتصادهای کشورهای در حال توسعه میشوند یا خیر، اتفاق نظری وجود ندارد. ولی من نظر شما را به این مسئله جلب میکنم؛ وقتی که یک کشور به منتها الیه شاخص های تولید می رسد، تا جایی که پس از توزیع تولیدات بین شهروندان خود، دهها برابر این میزان اضافه تولید داشته باشد، بهترین راه برای فروش تولیدات چیست؟ اینکه با یک کشور هم رده خود ارتباط برقرار کند؟ این بحث اصلاً موضوعیتی ندارد، چون کشور هم رده ی این کشور نیز خود اضافه تولید دارد. بنابراین باید به فکر کشورهای ضعیف تر افتاد. کشورهای ضعیف تر ساختارهای اداری و سیاسی معیوب تری دارند، بنابراین رقابت سنگینی بین کشورهای ثروتمند برای تسخیر بازار این کشورها شکل میگیرد، متعاقب آن به هر اهرمی دست یازیده میشود تا سهم بیشتری از بازار حاصل آید، تطمیع مسئولین کشور هدف ، رشوه، جریان سازی اقتصادی و ... یک راه مناسب برای نفوذ پنهان و طولانی مدت در اقتصاد یک کشور است.
البته مقاله ی حاضر به نظر برداشت شخصی آقای توانایان فرد است ولی من تا حدود زیادی آن را به واقعیت حاضر نزدیک می بینم.