انتخابات ایران و مسئله ی امنیت اقتصادی (قسمت اول)

آخرین انتخابات ایران، از شگفت انگیزترین انتخابات دهه ی اول قرن حاضر و سرشار از نظریه پردازی های جدید بود. نظریاتی که بر یک اساس کاملاً غریب و نا موزون شکل گرفته بودند. حملات لفظی شدید کاندیداها به همدیگر، اظهارنظرهای عامیانه در مورد مسائل ذاتاً علمی، تحلیل های سرپایی از مشکلات موجود، بازی با احساسات طبقات مختلف مردم و جنجال سازی فقط تعداد کمی از اتفاقات زمان انتخابات است. بعد از انتخابات نیز آنچه اتفاق افتاد، به طور کامل احساس عدم امنیت اقتصادی و اجتماعی ناشی از بی ثباتی را به جامعه انتقال داد. مناقشه ی قدرت بازندگانی سرشناس داشت؛ ثبات سیاسی و امنیت اقتصادی.
به لحاظ صوری مسئله امنیت اقتصادی در نظر عامه مردم ناملموس است، چون مردم عادی فقط جریان روزمره زندگی را میبینند؛ کسب و کار روزمره، خریدها و هزینه ها.اگر این امور در جریان باشند به نظرشان می رسد همه چیز روبراه است. آنچه به امنیت اقتصادی معنا میبخشد سرمایه گذاری کلان، روابط بین المللی اقتصادی و مراودات کلان تجاریست، سرمایه های بزرگ خارجی برای آن که به ایران وارد شوند بستر مناسبی طلب می کنند که کمتر تحت تأثیر جبهه بندی های سیاسی و مناسبات مربوط به تغییر دولت ها واقع شود.
آنچه در انتخابات ایران اتفاق افتاد نمونه ی خوبی از ناتوانی سیاستمداران در کنترل رفتار خود بود. مصالح عمومی در کشوری جهان سومی خویشتن داری بیشتری را طلب می کند، بسیار بیشتر از آنچه از کاندیدای ریاست جمهوری کشور قدرتمندی چون ایالات متحده طلب می شود.اشاره ما به سیاستمداران به این خاطر است که تصمیمات آن ها به شدت ثبات سیاسی را متأثر میکند و ثبات سیاسی امنیت اقتصادی را.
اکنون و حدود شش ماه پس از برگزاری انتخابات، ایران هنوز دستخوش ناملایمات سیاسیست. ابررسانه ها مشکل موجود را به شکلی کاملاً تبلیغاتی و به عادت معمول خبری با شاخ و برگ بیشتر به همه ی نقاط جهان مخابره می کنند. عدم ثبات مقطعی در عرصه ی سیاسی برای مردم دنیا به شکل یک بی ثباتی دائمی منعکس می شود.شرکت های بزرگ و چندملیتی و شرکت های نوپا بی ثباتی ذکر شده را چنان می بینند که ابررسانه ها بیان می کنند، بنابراین از حضور در کشوری که هر سی و پنج سال دستخوش یک تغییر حکومت می شود، صرفنظر می کنن.به همین سادگی!
آیا رسانه ها هدف یا منظور خاصی دارند و به عمد باعث جلوگیری از حضور سرمایه های خارجی در ایران می شوند؟ هرچند اصحاب حرفه ای رسانه های راستگرا به این سوال جوابی درخور منفعتشان می دهند، اما به عقیده من رسانه ها صرفاً مشغول امور روزمره خودشان هستند، یعنی کسب پول با استفاده از جریان سازی های خبری و شاخ برگ دادن به واقعیات. آب را گل آلود کن تا بتوانی ماهی بگیری.
یک کشور بی ثبات هیچ چیز برای اثبات خود ندارد، یک کشور بی ثبات کشوری ضعیف است.کشوری که بی ثبات و ضعیف است نمی تواند شریک تجاری و دوست خوبی باشد.
آیا برای حل مناقشات سیاسی طایفه ای راهی بهتر از ضربه زدن به ثبات نسبی 12 ساله ی ایران وجود نداشت. حملات شدید لفظی و متهم نمودن همدیگر به فساد،ساده لوحی، بی تدبیری و آلت دست بودن در دوران پیش از انتخابات و اظهارنظرهای کوته بینانه و احساسی پس از انتخابات چه نتایجی داشته است. البته نتایج درخشانتر از آن است که به فکر ما برسد، چه نتیجه ای چشم نوازتر و شکیل تر از هرج و مرج اجتماعی و غفلت از مشکلات بنیادین اقتصادی این کشور به زانو درآمده.
آری. به زانو درآمده ایم، بهتر از این نمیشود، در گذر زمان نه تنها سرمایه گذاری به ایران نمی آید بلکه اندک سرمایه های مالی و معدود نیروی انسانی متخصصمان نیز به دنبال یک جای امن تر به طرف کشورهای ثروتمندتر سرازیر خواهند شد. ... ادامه دارد
.

یکی از مشکلاتی که در تحلیل های نامزدها دیده می شد موضوع نرخ تورم بود.مسئله ازآنجا آب می خورد که تورم را به دو شکل می توان محاسبه کرد و هر یک از آنها از یکی استفاده کرده بود.حال سوال اینجاست آیا واقعا آنها به این واقف نبودند یا هریک در تلاش بود تا تورم را به شکلی مطرح کند تا در واقع نظر عوام را بیشتر جلب کند؟!
آب را گل آلود کن تا ماهی بگیری؟!!!!!!اصطلاح جدیده؟ میشه بیشتر توضیح بدید.
به نظر من رسانه های غرب به اتفاقات شاخ و برگ می دهند ولی یادمان باشد که از کوزه همان برون تراود که در اوست.سرمایه گذاران خارجی که چشمشان به رسانه ها نیست وقی وارد صحنه عمل شوند به واقع می بینند که متاسفانه اینجا جائی برای سرمایه گذاری نیست.

آری. به زانو درآمده ایم، بهتر از این نمیشود،معمولا در یک مقاله علمی از این جملات دیده نمی شود.